Yakarış

Babamız olduğunu varsayıp; Yakarsak da ulu kılar mı bu seni? Sana yalvarırdık göklere bakınıp; “Uzat ellerini de kurtar bizleri” Sunundan aldık diye yargılayıp, Düşüre dur toprağa bizleri. Hamurum topraksa özümü mayalayıp; Çetin bir kayadan kılarım kendimi. Yaramaz artık; Bir bana sen, bir de sana ben. Yorgunum artık; Bir gücüm yetmez bir de ben. Ben yarık bir dil isterdim; Doğru bir dildense bendeki. Böylece seni de bezdirmezdim; Öylece işitir miydin dilimi? Yalvarır, yakara durur kimi bir anıta bakıp; Dili göğe varmaz, oysa altı üstü damızlık, Karşılığını bulan var mıdır başını kaldırıp? Biraz eğip bakıverse alabildiğine bataklık. Yaramaz artık; Bir bana sen, bir de sana ben. Yorgunum artık; Bir gücüm yetmez bir de ben. Pek ekmek çıkmaz gibi sana benden, Kişi: yalnız acıyla öğrenen bir gövdeden; Düşünüyorum da neden işte neden? Sakınırım oğlunu bile böyle eğitenden. Yanacakmış acı çektiren biri; Eh, işi kendinden bilirmiş kişi. Doğar doğmaz yıkanan biri; Ne de olsa oğlunla özdeş kişi. 5/21