Üzünç

Bütün koyunlar kendi bacağından asılır. Sıkıntılar ancak içimizdeyken acı kalır. Çıkamazlar da dışarıya, Kimin değil yüreği kara? Kim dinler senin sıkıntını, Kendi acısını taşıyan mı? Kimin yardımı dokunur, Bir iki sözle iç karartıcı, Yoksa da çakma iyileştirici ağızla? Kimin yüreği tatlanmış, Ağıza bal çalmakla? Bütün koyunlar kendi bacağından asılır. Bir sıkıntı ancak güzelliğin yerini alır. Ödünçtür tüm güzellikler yarından, Yarının sıkıntı dolu avuçlarından. Yaşamalı acıyı da dolusuyla, Yaşanmadıkça geçmez ya acısı, Doğrusu, elden ne gelir başka? Yaşanacak bu da tüm güzellikler gibi; Bütün kazanımların bir karşılığı olduğu gibi; Güzel duyguların da vardır bir ederi. Ne o, yoksa unutturdu mu güzellikler sana; Yok oluşun varlığını, Güzel olsun, yaman olsun; tümünün yerini, Yalnız yokluğun alacağını? Acının kaynağı da budur işte; Sevinçten doğar bütün acılar. Oysa kişi oğluna unutturur sevinç; Kendisinin bir ödünç olduğunu, Bir günse onun yokluğunu; Dolduracaktır yalnız bir üzünç. Sevincin ederi büyüktür değeri gibi, Ödenir ancak üzünçle o ederi. Bütün koyunlar kendi bacağından asılır. Sevinç de üzünç de bir yürekten çıkmadır. Sevinci bir başına yaşayabiliyorsa kişi oğlu; Göze almalı üzüncü de, Yalnız bir başına yaşamayı. Sevincini birisiyle bölüşebilse de kişi oğlu; Üzüncünü de bölüşebilecek birileri olur mu? Olmaz arkadaş, olmaz... Kandırma sakın kendini sevinçle, Bir gün çıkagelir üzünç, Elinde keskin bir keskiyle. Keser alır sendeki sevinci, Yüreğinin bütünüyle. Karşılık olarak ödenmesi gereken; Kabarık, kapkara bir ederle. Bütün koyunlar kendi bacağından asılır. Sevincin sonu yalnız alacakaranlıktır. Bizler yaşarken yoktur diye ölüm, Yok mudur gerçekten de ölüm? Oysa bizler alışmasaydık yaşama, Üzülür müydük ölümün varlığına? Doğumumuzla yaşanan ölümlü sevinç bile, Sonlanmıyor mu ölümün üzüncüyle? Üzül arkadaş üzül; sevindiğin gibi üzül de, Ne biçim bölüşürsen yaşamını biriyle, Bölüşürsün sevincini de öyle. Oysa kimin umurunda olur üzünç? Kim takar sevinç varken üzüncü? Kim bölüşür seninle üzüncünü? Bölüşülürmüş gibi yapma, Unutma, Kimse sevmez üzüncü; Tümü sevincin olduğu yöne döner yüzünü, Sevincin yeşertmesiyle en başında, Özünde yüreğin de kararır başlangıçta. Sevinç; ancak üzünce önden yer ayırır. Unutma arkadaş, bunu sakın ola unutma; Bütün koyunlar kendi bacağından asılır. O nedenle üzünç yalnız bir başına yaşanır. 7/23