Savut

Bir keski tutuştursanız elime; Koparırım bağımı tümünden, Alçaklığın büyük yiğitlik sayıldığı, Öfkeden beslenenlerin evreninden. Bir ışık tutuştursanız elime; Vururum onu en aşağılık yüzlere. Alaca karanlığın kol gezdiği, Güneşin de solduğu yer yüzüne. Bir tabanca tutuştursanız elime; Sıkarım tek tek bütün kurşunlarını, Duygudaşlıktan yoksun gönüllerin, Açılmak bilmeyen kirli benizlerine. Bir bıçkı tutuştursanız elime; Budarım tüm dallarını ağaçların, Tümüyle salt bir öfkeden yetişmiş, Güneşi küstüren alçaklarca ekilen. Yoksa da en azından diyorum, Bir kıvılcım tutuştursanız elime; Yakarım tüm bu karanlık ormanı, Yalnızca aşağılıkların yaşadığı. Yerine de dikerim yeni ağaçları; Yemişlerini değil alçaklıktan, Yalnız veren etten kemikten. Dupduru bir yürekten beslenen. 1/24