Güzellik Üzerine

Bir uğur böceği ile kara böceğin arasındaki ayrım, kişi oğlunun güzellik anlayışının ne denli çetin olduğunu gösterir. Sanılanın, daha doğrusu pek çoklarının öne sürdüğünün tersine, dış görünüş tümüyle önemsiz değildir. Bir uğur böceğini, karıncayı, süs balığını kesinlikle öldürmek istemezken bir kara böceği, yoksa da bir kara sineği gördüğünde, kişi oğlunun içinden geçen ilk dürtü onu yok etmek üzerinedir. Bunun boyutla bir ilgisi olmadığı verilen örnekle ortadadır. Bir kara sineğin, bir kara böceğin çığlığı; nedense yaşayan bir varlığın çığlığını duyduğunda içi burkulan kişi oğlunun umurunda bile olmaz. Kim bilir o acınası yaratık; ezilmiş, içi dışına çıkmışken ölmek üzere olmanın acısıyla kendi tınısında ne korkunç çığlıklar atıyordur. Kişi oğlunun alışkanlıklarından biri de, bir gece yarısı elinde sinek savarla ayağa dikilip, kendisini uyutmadığı gerekçesiyle öldürmek için sinek kovalamaktır. Oysa o sinek, yalnızca yaşamak için yapması gerekeni yapmaktadır. Yaşamak için yapması gerekeni yaparken, sıklıkla acımasız biçimde öldürülür. O sineğin yerine yaramaz, durmadan tırmalayan, sağı solu yırtan, yeri geldiğinde geceleri uyutmayan bir kedi koyun. Oysa kişi oğlu yine özdeş gerekçelerle bir sineği değil de bir kediyi öldürse, bu bütün kişilerin gözünde büyük bir suç sayılırdı. Burada anlatmak istediğim; sözde bütün yaşamlara değer verdiğini öne süren kişi oğlunun aşağılık yalanlarıdır. Kişi oğlunun bütün yaşayanlara değer verdiği yoktur. Kendisinin öne sürdüğü üzere bir kişinin yaşamıyla bir kedinin, bir köpeğin, bir geyiğin, bir ineğin yaşamı arasında bir ayrım yoktur. Bu nedenle kişiler arasında yaşamlarından et süt ürünlerini tümüyle çıkaran akımlar bile doğmuştur. Doğru, betiğin başında da belirttiğim gibi, gerçekten de yaşayanların arasında bir ayrım yoktur. Peki ben sinirimi bozan böceği sineği öldürmeyen, yemek istediğinde et yemeyen biri miyim? Değilim, işte konunun özü de budur. Ben de bir kişi oğluyum, bunun için de yaptıklarımı yadsımıyorum. Ne yaptığımın bilincindeyim, bu yaptıklarımı da özümsüyorum. Ben buyum, kişi oğluyum, kişi oğlu da budur. Benim sorunum kişi oğluyla değil, ne olduğunu bilmeyen, özünü yadsıyan kişi oğluyladır. Kişininki yaşamsa; böceğinki, sineğinki, ağacınki, diğer tüm yaratıklarınki de yaşamdır. Uçsuz bucaksız evrende tümü de eşdeğerdir. Ben de diğer tüm kişi oğulları gibi, evrenin gözünde neyin ne değerde olduğunu umursamayacak, olgulara yalnızca kendi açımdan bakacak denli bencil bir yapıda olduğumdan kendimi bir böcekten üstün görürüm. Onu öldürmekten de en ufak bir acı, üzüntü duymam. Ancak söz konusu başka yaratıklar olduğunda yüreğim sızlar. Görüldüğü üzere kanımda vardır, ben de bir kişi oğluyum. Yalnız, ben kendimi o alçak saydığım kişiler gibi kandırmam. Neysem oyumdur. Ben gerçekte bir kara böceğin yaşamının değeriyle benimkinin değeri arasında bir ayrım olmadığını, öldüğümüzde ikimizin de yüksek olasılıkla daha önce var olmamışız gibi olacağımızı, bu bakıma evrende gerçekten de ortak bir değer taşıdığımızı bilirim, ancak bunu umursamam. Öte yandan, bütün yaşayanlara eşit değer verdiğini öne sürecek denli utanmaz olan bu alçaklar, kendileri de bir kişi oğlu olarak özlerinde oldukları kişiyi yadsırlar. İşte benim kişi oğlundan yana duyduğum sıkıntı budur. Yalancı kişi oğlunun, içten içe kendi yaşamının başka yaşamlarla eşdeğer olduğuna inandığı yalanından daha korkuncuysa; işin özünde iğrenç gördüğü böceklerin, sineklerin yaşamını yaşamdan bile saymamasıdır. Bunun için bütün yaşamların eşit olduğuna inandıkları yalanını sürdürmekten gocunmazlar. Benim sinirlendiren; özünü yadsıyan aşağılık kişi oğlunun utanmazca yalan söylelerek doğruculuk takınmasıdır. Kişi oğlunun gözünde gerçeğin ne olduğu çoğunlukla önemsizdir. Gözüne güzel gelen değerlidir, itici gelense değersizdir. Kişi oğlu, akçenin göz alıcılığına kapıldığında bütün bir ormanı yakarak yerine işletmeler, konutlar, türlü yapılar diken bir aşağılıktır. Ormanların güzelliği, yerlerine dikilecek yapıların getirisiyle karşılaştırıldığında ancak bir kara böceğin güzelliği ederindedir.