Eder

İşte, ölüm işçisinden bir seslenme; Şu sözler yazılmış buruşuk günlüğüne: “Tanrım” demiş, “bak şu ellerime!” “Ben yaşarım anca, ötekiler yittikçe” İki sözüyle yaprağı eskitmiş; O dizelerde göz yaşı gezinmiş. “Güneş doğar, güneş batar; Durmadan doğuşunu kovalar.” Bir dörtlüğü yanında taşırmış; Kara taşla baltaya kazınmış. Yazgısı karanlıkta yazılmış; Yüreği özünden de katıymış. “Yaramaz bundan böyle; Bir bana sen, bir de sana ben. Acıyamam bundan böyle; Bir yüreğim dayanmaz, bir de ben.” Son yakarışındaysa şöyle seslenmiş: “Aldıklarımın ederini ödüyorum.” Öleceğini anlayınca “Vay” demiş: “Sanırım Tanrı'ya dönüşüyorum.” 2/23